Eindelijk stond ze voor hem in al haar schoonheid. Niets verhullend. Slank en uitdagend. Zijn ogen gleden over haar vormen en ontdekte kleine details. Hoe heeft dit zo mooi kunnen worden. Zijn camera was ingesteld. Door de zoeker zag hij nog meer details. Hij kon gedeelten van haar mooie vormen dichterbij halen en op zijn gemak bekijken. Dit was wat hij mooi vond. Het gaf hem een zekere rust maar ook een zekere opwinding. Hij had hier lang naar toe gewerkt. Via omzwervingen in de fotografie was dit uiteindelijk wat hij als fotograaf toch het liefste deed.
Het licht was perfect. Kleine schaduwen verhulde details maar lieten net genoeg zien. Het was spannend. Wat was ze prachtig en vandaag alleen voor zijn lens. Er was niemand anders om hem heen en dat maakte dat hij optimaal kon genieten. Geen afleiding. De eerste foto was gemaakt. Nog wat onwennig. Een beetje spelen met de instellingen. Bijna goed. En een volgende foto. Beter. Dit ging de goede kant op. Ze liet hem verschillende standpunten zien. Niets verhullend. Intiem. Wat was dat voor kleine glintering in het licht? Inzoomen, vastleggen. Mooi.
Hij bewoog om haar heen en legde ieder detail vast. Zijn focus lag op het beeld. Het was voor zijn eigen plezier maar hij wilde het delen. Anderen laten genieten van zijn moment. Andere fotografen hadden haar ook al in beeld gebracht maar hij had het gevoel dat zijn visie uniek was. Hij deed in ieder geval zijn best om die naar voren te brengen. Nog een klik. Een ander standpunt. Het licht onthulde al haar details en vormen. Hij wist niet zeker of hij uiteindelijk ook alles wel zou laten zien maar voor nu was het slechts tussen hem en haar.
Ze werkte gewillig mee. Hij had er plezier in. De sfeer was goed. Het ging lekker. Hij genoot van de combinatie van techniek en creatie. Van enkele foto’s wist hij dat hij anderen er een plezier mee zou doen. Die zou hij maar al te graag delen. Van andere niet. Die zou hij nog wel bekijken maar uiteindelijk wegbergen. Vandaag had ze hem alles gegeven, hij voelde zich blij en trots. Met respect had hij gewerkt. De wat mindere foto’s zou hij weg doen. Die ene vreemde hoek die net iets te veel liet zien was niet wat hij zocht. Mooi dat hij het mocht ontdekken en aanschouwen. Hij was tenslotte ook maar een mens. Maar uit respect voor haar zou hij er verder niets mee doen.
Het licht verdween en langzaam ook de energie. De beste foto’s zaten in zijn camera. Hij was blij. Tijd om naar huis te gaan. Om afscheid te nemen. Wilde hij meer met haar. Ja absoluut. Er was nog zoveel te ontdekken. En in gedachten ging hij nog wel veel verder. Maar dat was slechts fantasie. Ze was ontoegankelijk en ook al was hij op dat moment een klein beetje verliefd geworden op haar mooi vormen, hij wist dat hij het hierbij moest laten.
Fotografie is zien, ontdekken, schoonheid vastleggen en delen. Maar het is ook weer loslaten en verder. Deze dame hoe mooi ze ook is had voor hem de foto’s gegeven die hij zocht. Een volgende zou volgen. Er was nog zoveel te zien en ontdekken. Nieuwe ideeën om vast te leggen op zijn camera. Hij pakte zijn camera in en stapte op zijn fiets. Naar huis om het resultaat te bewerken. Hij keek nog een keer achterom. De ondergaande zon reflecteert in haar ramen. Het beton leek te stralen en het staal spiegelde nog een laatste keer. Hij zuchtte, ze was mooi.