Hoe komt het toch dat sommige fotografen zijn veranderd in contactgestoorde ongemanierde hufters. Ik begrijp dat niet helemaal. Welke afslag in je leven heb je genomen waarbij je besloot om je te gaan gedragen als een complete randdebiel. Wanneer ben je mensen gaan behandelen als tweederangs burgers en jezelf met je achterlijke camera op een voetstuk bent gaan plaatsen. Waardoor kwam dat? Omdat een model je weer eens heeft laten zitten op een afspraak, komt voor maar is geen reden om je zo te gedragen. Omdat als mensen je werk niet mooi vinden jij je gelijk in je ego geraakt voelt? Je blijft groeien in je kennis dus iedere vorm van feedback is mooi meegenomen. Dus hoe komt het dat je je zo gedraagt? Dat als een model je vraagt waar de foto blijven die ze samen met jou tijdens die leuke shoot hebt gemaakt, je haar negeert of zelfs blokkeert. Dat als een model je vraagt of je die oude foto van een paar jaar terug weg wil halen uit je portfolio omdat ze anders die nieuwe leuke baan niet kan krijgen of collega’s opmerkingen maken, je dit niet bespreekbaar vind. Want ze zijn van jou. Wtf op welk moment kreeg je dat waanbeeld? Kwam het op het moment dat je die dure camera kocht en je lens opeens aanvoelde als een verlengstuk van je lul. (fijn en veilig om die als eerste richting je model te duwen).

Ik vraag me dit echt best wel vaak af de laatste tijd. Als ik weer verhalen hoor over hondengedrag door een fotograaf. Ik snap dat gewoon niet. Je bent een tijd lang bezig geweest om te mogen werken met mooie mensen. Ja modellen zijn vaak mooi en het is een privilege om met mensen te kunnen werken. En vrienden en mensen om je heen zijn vaak stikjaloers op je. Velen dromen ervan om met een mooi model in contact te komen en jij als fotograaf hebt ze met bosjes over de vloer. En toch.. toch gedraag je je als een onbeschofte hork. Welke afslag in je leven heb je genomen waardoor je van aardig mens veranderde in een bezitterige egotripper? Ik zou het wel willen weten. Want dan sla ik die afslag graag over en kan ik andere waarschuwen deze niet te nemen. Misschien is fotografie met modellen niet voor iedereen weggelegd en wordt het tijd dat degene die niet goed zijn in de communicatie met anderen, een ander genre kiezen in de fotografie. Iets met marco en insecten want die kun je gewoon dood meppen en zeuren niet over foto’s. Of iets met landschappen, want die praten tenslotte niet terug en zijn geduldig. Of wellicht iets met productfotografie, kun je je weer eenzaam opsluiten in je donkere huiskamerstudio waar niemand je lastig valt. Je hebt dan alleen nog te maken met kritiek op je werk. Maar ja, dat is een kwestie van niets delen want anders jatten ze het resultaat tenslotte toch maar van je. Want jij bent immers de beste fotograaf ter wereld. Echt, geloof je dat?

Ik wilde dit gewoon eens kwijt want ik verbaas me er over. Ik verbaas me er steeds vaker over hoeveel fotografen de verkeerde afslag nemen en hersenloos doordenderen op die donkere en vooral moeizame weg die ego heet. Ik heb dit geschreven in de hoop dat fotografen zelf eens stil staan langs de weg die ze zijn ingeslagen en checken of ze nog wel de juiste route volgen.